Chapter 3: The Forced Fall

Quote/Question/Theory of the day:
"Wag mong hanapin ang sarap ng donut sa butas nito. Kasi kapag dinilaan mo yung butas para hanapin yung sarap... weird yun"

Hi - nakatapos ako ng sudoku!
Lo - one-man tambay sa pugad lol

Pinakanaasar na part ko sa RPG yung battle na talagang matatalo ka. Lalo na sa start, yung feeling mo kaya mong tiyagain lahat ng bwisit na halimaw at boss, then may darating na boss na mahirap patayin, pero kaya, pero talagang matatalo ka... pero ndi pa rin game over. Pinaka-memorable kong ganito sa FF3 (or 6, sa mga ndi nakaabot nito sa SNES), unang encounter kay kefka (or kay chupon ata) Normal yung start ng battle... until mapaabot mo sya sa certain HP... then sa next turn nya, may cheat-code-attack siya na deds kayo lahat! Well, tuloy yung story, kasi scripted na matatalo talaga kayo. Kaya lang... wala, asar lang. Bakit kelangan mong matalo? Eh pano kung ikaw yung manalo sa battle na yun?

Once in a while, we need to crash to Earth. Either to a) get a taste of reality or b) gauge how much work you need to put in. Either ways, it is a reality that we fail once in a while. Like me, sabog yung 1st math at soc sci exam ko. I crashed to earth, got a slap on the cheek saying "tsong, gising. ndi ka imortal pare ko" and got a gauge of how much I need to do to carry on. Pero, game over na ba? No, definetly not. Tuloy ang laban, tuloy ang buhay. I crashed to Earth to remember na nasa Earth pa rin pala ako, na marami pa kong gagawin. And of course, kelangan bumawi sa fall na yun XD

Pero... pano nga kung nanalo ka sa laban na expected na talo ka (like sora vs squall sa KH1)? Edi ayus, one-up ka kagad. Pero balang araw, babagsak ka rin. Buti nang controlled yung crash, than freak accident na baka maospital ka. Figuratively and/or literally.

Controlled Fall. Just like pro wrestling.